Ik zat bewust ondergedoken met de kerst, in Frankrijk, bij mijn zus. Ver weg van kanker, werk, verplichtingen en gezanik. Ik was thuis in de schoot van mijn dierbare familie waar ik gewoon mezelf kan zijn. Anderhalf jaar had ik ze al niet gezien. Zeker in tijden van ziekte zoals bij mijn man Richard heb ik erg veel behoefte aan de schouder van mijn allerliefste zus.

Met drie generaties familie hebben we een heerlijke kerstavond gehad en de overige dagen vooral heel veel gepraat, zelfs Richard, want het bleek dat zijn Frans minder aangetast is dan zijn Nederlands, hoe gek kan het brein werken.
Mijn kinderen speelden eindeloos voetbal op het gemeentelijke voetbalveld, het dorp telt er eentje, maar is altijd open. Vlak naast de Salle Polyvalente, een gemeentelijk gebouwtje, waar alles plaatsvindt, van ballet-tot judoles, van muziekles tot trouwerij.

Met mijn zus besprak ik alle gevoelskwesties en met mijn zwager de politiek. Want er is veel veranderd in de politiek. Onomstotelijk stelden we vast dat Nederland het jaloersmakende etiket van tolerant zijn heeft verloren en dat de stad Limoges, het Gallië van Frankrijk, na 102 jaar niet meer links bestuurd wordt. Mijn zwager is net als ik raadslid. Ik in Pijnacker-nootdorp met ruim 50.000 inwoners en hij in Razès, met ruim 1100 inwoners. Ik krijg voor deze nevenfunctie een riant salaris van 1200 euro, hij maar 48 euro. Maar zijn bevlogenheid is er niet minder om.

Samen met Richard bracht hij de lokale Nieuwsbrief rond die daar maar twee keer per jaar uitkomt. En samen met de nieuwe burgemeester brachten ze kerstpakketten naar seniore inwoners. Ik zal u de Franse krachtterm waarmee mijn zwager de nieuw aangetreden burgervader beschreef besparen, u snapt me wel. Het klikt niet zo. Zo maakt hij zich boos dat de burgemeester de kerk wil renoveren van gemeentelijk belastinggeld, daar was de scheiding van kerk en staat toch niet voor bedoeld? Volgens hem heeft de kerk geld zat. Het zet hem en de burgervader lijnrecht tegenover elkaar.

Complete euforie brak echter uit toen de plaatselijke Telstar op de mat viel. De door mijn zwager ingediende motie, in combinatie met een heuse petitie had ervoor gezorgd dat de bushalte 900 meter verplaatst gaat worden. Zo stopte de bus naar de stad eerst bij het begin van het dorp, maar nu hoeven de oudjes minder ver te lopen met hun boodschappen die ze toch veelal in de stad moeten halen, want de bus rijdt binnenkort helemaal door tot het einde van het dorp. Stopt dan bij het oorlogsmonument en het cafe. Zoals het hoort. Mijn zwager is blij, meer dan blij. Een erfgenaam van demonstranten, voor een vrij Palestina en meer gelijkheid tussen arm en rijk. Hij houdt van demonstreren en petities, is nog altijd strijdbaar en we praten elkaar bij. Over de verschillen,maar vooral over de overeenkomsten tussen onze landen op politiek gebied. 

Zijn volgende project is de het behoud van het postkantoor. Voor velen van deze 1100 inwoners een zeer belangrijke voorziening. Een kleine bezuiniging op een miljardenbegroting, maar een onvoorstelbaar grote impact op deze kleine samenleving. Ik denk na, waar ga ik mijn politieke focus leggen in 2015?
Zeg het maar. Ik luister graag. In welke taal dan ook.

Een strijdbaar 2015 gewenst, Manuela

Deel dit:

Laat een reactie achter


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.